BADIUZZAMAN
SAID NURSI
Assalamualaikum..
Hari
ni saya nak berkongsi dengan pembaca sekelian tentang seorang pejuang yang
terkenal di saat akhir-akhir pemerintahan Kerajaan Islam Uthmaniyah. Sama-sama
kita hayatinya secara ringkas tapi bagi saya amat jelas.
Disusun dan diterjemah oleh :
Wan Jaffree bin Wan Sulaiman
(SRI ABIM Kedah)
Khairul Anuar Mohd. Nayan
(Universiti Kebangsaan
Malaysia)
Kekaguman Zaman (Badiuzzaman)
Badiuzzaman
Said Nursi dilahirkan pada tahun 1873 di kampung bernama “Nurs”, di timur
Anatolia. Nama “Nursi” ialah sempena nama kampung ini. Beliau menerima
pendidikan asas daripada para ulama terkenal di daerahnya. Ketika masih muda,
beliau telah menunjukkan kecerdikan dan kemampuan yang luar biasa untuk
belajar. Hal ini membuatkannya terkenal di kalangan guru-guru, kawan-kawan dan
orang ramai. Ketika berusia 16 tahun, beliau mengalahkan beberapa ulama
terkemuka yang telah menjemputnya ke satu majlis perbahasan (ketika itu
perbahasan ialah satu amalan biasa di kalangan ulama). Kemudian beliau terus
mengalahkan berbagai kumpulan ulama lain sebanyak beberapa kali dalam majlis
perbahasan. Selepas peristiwa ini, beliau pun digelar Badiuzzaman (Kekaguman
Zaman).
Pengalaman pendidikan yang telah beliau lalui telah membukakan
fikirannya untuk memikirkan cara untuk menghasilkan sistem pendidikan yang
bersepadu. Ketika itu, dunia sedang memasuki satu zaman baru yang membawa angin
perubahan. Satu zaman di mana sains dan lojik memainkan peranan penting. Beliau
berpendapat ilmu agama perlu diajar di sekolah-sekolah moden dan sekular,
sebaliknya ilmu sains moden pula perlu diajar di sekolah-sekolah agama.
Katanya, “Dengan cara ini, para pelajar di sekolah moden dilindungi dari
kekufuran dan para pelajar di sekolah agama akan dilindungi dari sikap taksub”.
Dalam usaha merealisasikan cita-citanya, beliau telah pergi ke Istanbul
sebanyak dua kali. Kali pertama adalah pada tahun 1896 dan kali keduaya adalah
pada tahun 1907. Beliau cuba meyakinkan Sultan Abdul Hamid agar membina sebuah
universiti di Anatolia yang mengajar ilmu agama dan ilmu sains secara
bersepadu.
Ketika bercakap dengan Sultan Abdul Hamid, Badiuzzaman menggunakan
bahasa yang agak kasar sehingga menyebabkan beliau dibicarakan di mahkamah
tentera. Di mahkamah tentera pula, beliau masih menggunakan bahasa yang sama.
Lantaran terkejut dengan hal ini, para hakim mahkamah tentera telah
menghantarnya ke sebuah hospital sakit jiwa untuk diperiksa. Walaubagaimanapun,
doktor yang memeriksanya melaporkan “Jika Badiuzzaman gila, maka tidak akan ada
seorang manusia siuman pun di dalam dunia ini”. Dengan ini, beliau pun
dibebaskan.
Kebebasan Pertama
Sering kali
Badiuzzaman menjadi sasaran tuduhan (fitnah) yang bertentangan dengan niat dan
cita-citanya. Ketika berlakunya pemberontakan Mac 31, 1909, beliau telah
ditangkap dan dibicarakan di mahkamah tentera atas tuduhan mencetuskan
kekacauan. Sebenarnya, beliau telah cuba mententeramkan keadaan dan telah
berjaya melakukannya pada sesuatu peringkat tertentu. Ketika mayat-mayat orang
yang dihukum gantung masih di tiang gantung di luar tingkap mahkamah,
Badiuzzaman telah berjaya berhujah mempertahankan diri dan akhirnya telah
dibebaskan.
Selepas itu, beliau kembali ke Timur Anatolia dan melawat
kawasan-kawasan terpencil untuk menerangkan kepada rakyat bahawa gerakan
pembebasan yang sedang ditubuhkan di Turki tidak bertentangan dengan Islam.
Beliau telah memberitahu mereka bahawa semua bentuk pemerintahan kuku besi
(diktator) ditolak oleh undang-undang Islam. Perundangan Islam akan berkembang
dan menunjukkan kemuliaannya di dalam suasana yang bebas merdeka. Kemudian
beliau telah mengumpulkan syarahan-syarahannya itu di dalam sebuah buku
bertajuk Perbahasan.
Pada musim sejuk tahun 1911, Badiuzzaman pergi ke Damsyik untuk
menyampaikan khutbah di Masjid Umayyad. Para pendengarnya termasuklah 100 ulama
yang terkenal. Dalam ceramahnya, beliau berkata bahawa tamaddun sebenar yang
berada pada Islam akan berdiri tegak di dunia moden ini. Selepas itu, beliau
pergi ke Istanbul sekali lagi untuk meneruskan usahanya agar sebuah universiti
didirikan di Anatolia Timur. Badiuzzaman merupakan wakil bagi timur Turki yang
mengiringi Sultan Muhammad Resyad melawat Rumelia (daerah Balkan). Ketika di
Kosovo Metohija, di mana Sultan bercadang untuk membina sebuah universiti,
beliau pun berkata, "Kawasan Timur lebih memerlukan sebuah universiti
kerana ia merupakan pusat Dunia Islam." Beliau berjaya meyakinkan Sultan
Muhammad Resyad agar menyediakan peruntukan sebanyak 19,000 lira untuk tujuan
itu. Beliau kemudian pergi ke Van dan meletakkan batu asas universiti tersebut.
Tetapi malangnya, pembinaan universiti tersebut tidak dapat disiapkan kerana
Perang Dunia Pertama meletus.
Dalam Perang Dunia Pertama, Badiuzzaman menjadi pemimpin pasukan
sukarelawan di medan perang Kaukasia dan Anatolia Timur. Keperwiraan yang telah
ditunjukkan oleh beliau di medan pertempuran mendapat pujian dari para panglima
Tentera Turki Uthmaniah, termasuklah Anwar Pansya, Menteri Perang dan Ketua
Turus Tentera ketika itu. Pasukannya telah digelar “Pasukan Topi Bulu”. Pasukan
ini telah menggerunkan tentera Russia dan pengganas Armenia. Di medan perang
inilah beliau telah menulis tafsirnya yang bertajuk “Isyaaratul I'jaz” di dalam
bahasa Arab. Karyanya ini ditulis ketika beliau menunggang kuda di barisan
hadapan dan di dalam kubu-kubu pertahanan. Tafsir ini kemudianya mendapat
penghargaan daripada para ulama terkenal.
Dalam satu
pertempuran menentang pencerobohan tentera Rusia, Badiuzzaman dan 90 orang
pegawai lain ditawan. Beliau dihantar ke khemah tahanan perang di Kostromaa,
iaitu di barat laut Russia dan ditahan di situ selama 2 tahun.
Badiuzzaman pernah dijatuhkan hukuman tembak sampai mati kerana menghina
Jeneral Nicholas Nicolavich, Ketua Turus Tentera Rusia di medan perang
Kaukasia, yang juga merupakan bapa saudara Czar, Raja Russia. Walau bagaimana
pun, hukuman itu kemudianya dibatalkan. Peristiwa itu adalah seperti berikut:
Pada satu hari, Jeneral Nicholas Nicolavich melawat khemah tahanan
tersebut dan berjalan di hadapan Badiuzzaman tetapi ulama itu tidak bangun
menghormatinya. Bila ditanya mengapa beliau berbuat demikian, beliau lantas
berkata, “Saya seorang ulama Islam dan di dalam hati saya ada iman. Sesiapa saja
yang ada iman di dalam hatinya adalah lebih mulia daripada mereka yang tiada.
Saya tidak boleh bertindak bertentangan dengan iman saya.” Akibat dari
peristiwa itu beliau kemudianya dibicarakan di mahkamah tentera dan dijatuhkan
hukuman mati. Sebelum hukuman dijalankan, beliau telah sempat bersolat di
hadapan pasukan penembak. Jeneral Nicholas Nicolavich melihat kelakuannya itu
dan datang kepadanya untuk meminta maaf. Jeneral itu berkata beliau kini telah
sedar bahawa Badiuzzaman bertindak demikian kerana ingin berpegang teguh kepada
imannya. Beliau pun meminta maaf atas gangguan tersebut. Sungguh sedih sekali
kerana penghormatan yang diberikan oleh orang Russia, musuh lama orang-orang
Islam tidak ditunjukkan oleh sebahagian orang-orang Turki yang telah menyebabkan
beliau menjalani hidup yang penuh dengan berbagai penderitaan.
Kekacauan yang meletus kerana Revolusi Komunis, memberi peluang kepada
Badiuzzaman untuk melepaskan diri. Selepas melalui satu perjalanan yang jauh,
beliau pun sampai ke Istanbul dalam tahun 1918. Di Istanbul, beliau
dianugerahkan sebuah pingat penghormatan atas sumbangannya di medan perang.
Anuar Pasya, telah menawarkan kepadanya beberapa jawatan di dalam kerajaan
tetapi beliau menolak. Namun begitu, atas cadangan pihak tentera beliau
dilantik menjadi anggota Darul Hikmah Al Islamiah tanpa pengetahuanya. Beliau
tidak membantah kerana jawatan ini adalah jawatan ilmiah semata-mata.
Semasa negara Turki diceroboh oleh tentera penjajah selepas kalah dalam
Perang Dunia Pertama. Badiuzzaman telah menunjukkan penentangan yang
terang-terangan kepada penjajah British. Hal ini hampir membuatkan nyawanya
melayang. Di antara kata-kata yang ditujukan kepada pihak British yang ditulis
di dalam akhbar harian ialah, “Wahai anjing yang dianjingkan ke peringkat
anjing yang tertinggi” dan “Ludahlah muka British yang terkutuk dan tidak tahu
malu itu”. Lantaran itu beliau menjadi sasaran komplot bunuh pihak British.
Dengan pertolongan Allah beliau terpelihara daripada ancaman tersebut dan terus
berhadapan dengan tugas dan cabaran-cabaran baru yang sedang ditunggunya.
Dalam tahun 1922, kerajaan Turki telah menjemputnya ke Ankara tetapi
beliau menolak. Akhirnya, selepas dijemput sebanyak 18 kali, barulah beliau
bersetuju pergi ke Ankara. Beliau disambut oleh Dewan Perhimpunan Kebangsaan
(Parlimen Turki) di Ankara dengan penuh istiadat. Walaubagaimanapun, beliau
mendapati apa yang ada di Ankara tidaklah serupa dengan apa yang diharapkannya.
Kebanyakan para perwakilan di Dewan Perhimpunan Kebangsaan lalai menunaikan
kewajipan agama. Pada 19 Januari 1923, beliau mengeluarkan satu kenyataan untuk
para perwakilan mengajak mereka menunaikan kewajipan bersolat. Hasilnya ialah,
pada mulanya 50 hingga 60 daripada mereka mula menunaikan solat dan kemudiannya
angka ini semakin bertambah.
Badiuzzaman menghabiskan masanya selama lapan bulan di Ankara dan
kemudian ke Van. Beliau menghabiskan dua tahun di Van dengan mengasingkan diri,
beribadat dan berzikir. Sementara itu, satu pemberontakan berlaku di timur
Turki. Para pemberontak meminta sokongan Badiuzzaman kerana beliau sangat
berpengaruh di kalangan rakyat tetapi beliau menolak dengan berkata, “Pedang
hendaklah digunakan ke atas musuh dari luar. Ia bukanlah untuk digunakan di
dalam negeri. Hentikan usaha kamu itu kerana ia akan gagal. Ia akan
mengakibatkan beribu-ribu orang lelaki dan wanita yang tidak bersalah terbunuh
lantaran tindakan beberapa orang penjenayah”.
Sekali lagi Badiuzzaman difitnah dan mengakibatkannya dibuang ke Burdur.
Di Burdur, beliau dikenakan pengawasan ketat dan menderita akibat penindasan
dari pihak berkuasa. Hal ini langsung tidak menyekatnya dari menyebarkan
kebenaran iman kepada orang ramai di sekelilingnya dan mengumpulkan segala
hasil penulisannya dalam bentuk buku. Kegiatannya ini telah dapat dikesan lalu
dilapurkan ke Ankara dan satu rancangan diatur untuk menyekatnya. Pihak
berkuasa kemudiannya menghantarnya ke Barla pula, sebuah tempat terpencil di
bahagian tengah Anatolia. Tempat tersebut dikelilingi bukit-bukau dan mereka
berharap Badiuzzaman akan mati di situ dalam keadaan tidak bermaya
dan keseorangan.
Kemunculan Risale-i Nur (Risalah
Yang Bercahaya)
Sebenarnya
penyebaran iman bukanlah sesuatu yang perlu dibimbangkan. Berdakwah juga
bukanlah satu jenayah yang melayakkan nyawa seseorang diancam. Namun begitu,
hal ini dianggap satu jenayah pada ketika itu. Pada masa itu, kezaliman
menyelubungi negara Turki dengan segala kegelapan dan kezaliman. Azan telah
diharamkan. Beratus-ratus masjid telah digunakan untuk tujuan bukan keagamaan.
Perancangan telah dijalankan untuk memutuskan negara Turki daripada zaman
silamnya yang terkenal dengan segala nilai-nilai akhlaknya yang mulia. Sesiapa
yang bercakap mengenai agama memerlukan keberanian. Ketua Jabatan Percetakan
Kerajaan boleh mengarah sidang pengarang akhbar memotong sebarang makalah yang
menyentuh isu agama dalam tempoh 10 hari atas alasan merbahaya kerana boleh
menyemai konsep agama di dalam pemikiran para belia.
Dalam suasana beginilah Badiuzzaman Said Nursi memasuki bahagian kedua
hidupnya yang digelarnya "Said Jadid” (Said Baru). Bahagian kedua dalam
hidupnya ini ditumpukan sepenuhnya kepada penulisan dan penyebaran mengenai
iman dan Islam. Kebenaran iman ialah kebenaran sejagat yang terpenting.
Membangkitkan semula iman dan Islam menjadi matlamatnya apabila beliau berkata,
“Saya akan buktikan kepada dunia bahawa Al-Quran ialah matahari rohani yang tidak
akan luntur dan tidak akan padam”. Maka itulah yang diperjuangkannya.
Badiuzzaman tidak mati keseorangan di Barla tetapi yang muncul ialah “Said
Jadid” yang seumpama matahari, menyinari dunia sains dan budaya. Semenjak
itulah, beliau telah menyinari berjuta-juta manusia dengan cahaya iman.
Di Barla, pengawasan ketat dan penindasan sedang menunggu Badiuzzaman.
Musuh-musuhnya masih belum mengenalinya lagi. Inilah orang yang ditakuti
tentera Russia ketika Perang Dunia Pertama. Inilah orang yang sanggup meludah
ke muka orang British yang menjajah Istanbul. Inilah orang yang berjaya
terlepas dari tali gantung sebanyak beberapa kali. Walau bagaimanapun, mereka
kemudian mengenalinya juga apabila terpaksa berkata, “Segala apa yang kami
lakukan selama 25 tahun yang lepas tidak berjaya menyekat Said Nursi dari
meneruskan kegiatannya”.
Beliau telah menghabiskan hidupnya di Barla selama 8 tahun setengah di
bawah penindasan yang dahsyat. Dalam tempoh tersebut, beliau sempat menulis 3
suku daripada Risale-i Nurnya. Tafsirnya ini kesemuanya ditulis dengan tangan
kerana pengarang dan para pelajarnya tidak mampu menyediakan belanja
percetakan. Sekalipun mereka mampu, mereka tidak diberi kebebasan berbuat
demikian. Tugas menulis tafsir ini dengan tangan adalah kerja merbahaya pada
ketika itu. Mereka yang melakukannya telah disiksa di dalam penjara dan
balai-balai polis. Pada masa yang sama, berbagai usaha dijalankan untuk
menyekat orang ramai dari menghubungi Badiuzzaman.
Sebanyak 600,000 naskah ditulis dengan tangan.
Ketika itu
penulisan atau penyebaran walaupun hanya 1 karya agama bukanlah sesuatu yang
sesiapa pun berani lakukan. Inilah perjuangan berani yang berterusan yang
menjadi pilihan Badiuzzaman dan para pelajarnya. Apabila keadaan di mana
Risale-i Nur ditulis dan disebarkan ke seluruh Anatolia diambil kira, maka
betapa benar kata Maryam Jameelah, “Tidaklah keterlaluan untuk mengatakan
bahawa apa saja keimanan Islam yang masih ada di Turki pada ketika itu adalah
atas usaha tanpa penat dari Badiuzzaman Said Nursi”.
Mereka yang memahami intipati iman melalui Risale-i Nur mencapai tahap
keimanan yang kental sehingga mampu menunjukkan keberanian dan keperwiraan
Islam yang hebat. Badiuzzaman, yang mewakili roh Risale-i Nur sendiri telah
menjadi pemimpin bagi ratusan ribu pelajar dan kini telah mencapai jutaan
pelajar yang menghayati karya tersebut. Beliau menjadi contoh kepada
orang-orang Islam lain di Turki ketika itu. Beliaulah penyokong mereka di
hari-hari yang penuh bahaya, seumpama seorang ketua tentera yang memberi
galakan kepada tenteranya melalui keberanian dan kewibawaannya sendiri. Dengan
ini, mereka pun berjaya menghilangkan ketakutan dan syak wasangka dari hati
orang ramai dan maruah negara dikembalikan. Mereka telah membawa harapan dari
kelegaan dan menyelamatkan orang-orang Islam daripada rasa cemas dan kecewa.
Pada tahun 1935, Badiuzzaman bersama 125 orang pelajarnya telah ditahan
dan dibicarakan di Mahkamah Jenayah Eskisehir. Dalam tempoh perbicaraan
berlangsung, mereka terpaksa menghabiskan selama 11 bulan di dalam penjara
Eskisehir yang penuh dengan penderitaan. Walaupun begitu, mereka masih membawa
harapan dari kelegaan dan menyelamatkan orang-orang Islam daripada perasaan
cemas dan kecewa.
Badiuzzaman kemudianya dipindahkan ke Kastamonu selama 7 tahun. Di sana,
Beliau masih terus menulis dan menyebarkan Risale-i Nur. Oleh sebab beliau dan
para pengikutnya tidak diberi kebebasan, mereka telah menubuhkan rangkaian
pengirim Risale-i Nur yang dinamakan “Posman Nur” (Nurju). Hasilnya, Posman Nur
telah berjaya menyebarkan sebanyak 600,000 naskah Risale-i Nur ke seluruh
Anatolia.
Pada tahun 1943, beliau bersama 126 orang pelajarnya telah ditahan dan
dibicarakan di Mahkamah Jenayah di Denizli. Kali ini beliau dituduh mencetak
secara rahsia satu risalah di Istanbul mengenai kewujudan Tuhan.
Perjuangannya tidak pernah reda sama ada dalam buangan mahupun di
penjara. Di dalam penjara, beliau telah bertindak memulihkan para banduan dan
penjenayah yang dianggap tidak berguna oleh masyarakat. Beliau juga telah
berjaya menghasilkan karya-karya baru walaupun kertas dan pen tidak dibenar
masuk ke dalam penjara. Jadi, karyanya ditulis atas cebisan-cebisan kertas yang
dikoyak dari kampit-kampit kertas. Karyanya kemudian diseludup keluar di dalam
kotak-kotak mancis. Karyanya yang berjudul “Buah-buah Iman” telah ditulis
dengan cara ini.
Perbicaraan di Denizli berakhir dengan keputusan beliau dibebaskan
sebulat suara. Tetapi ini tidak bermakna beliau telah diberikan kebebasan
sepenuhnya. Atas arahan daripada pihak berkuasa di Ankara, beliau pun dihantar
ke sebuah bandar lain bernama Emirdag.
Kebebasan yang sudah lewat
Bagi
Badiuzzaman, Emirdag juga sama dengan tempat-tempat yang lain. Sekali lagi
beliau diawasi, ditindas dan diancam. Namun begitu, beliau terus memperjuangkan
iman dan Islam. Tenmpohnya di Emirdag sekali lagi berakhir dengan
penangkapanya. Kali ini beliau bersama dengan 53 pelajarnya telah ditahan dan
dihantar ke Mahkamah Jenayah Afyon untuk dibicarakan. Beliau dipenjarakan di
penjara Afyon selama 20 bulan. Kekejaman di penjara ini adalah lebih teruk
berbanding yang lain. Badiuzzaman ketika itu berumur 75 tahun dan sedang
menderita berbagai penyakit. Pihak berkuasa telah meletakkannya di sebuah bilik
penjara bersendirian yang mempunyai tingkap-tingkap pecah walaupun beliau uzur.
Di dalam bilik penjara bertingkap pecah inilah Badiuzzaman menghabiskan dua
musim sejuk yang sangat mencabar. Apabila melihat musim sejuk pun tidak dapat
membunuhnya, maka musuhnya telah meracuninya (ada pendapat mengatakan beliau
diracun sebanyak 19 kali). Ketika beliau menderita kesakitan akibat racun
tersebut, beberapa orang pelajarnya memberanikan diri untuk menolongnya tetapi
telah dibelasah dengan kejam sekali.
Akhirnya hukuman ke atas Badiuzzaman telah dibatalkan oleh Mahkamah
Agung. Walau bagaimanapun, Mahkamah Agung telah mengambil masa yang lama untuk
membuat keputusan. Mahkamah membatalkan hukuman tersebut setelah Badiuzzaman
dan para pengikutnya menghabiskan tempoh penjara yang sama panjang dengan
hukuman yang dikenakan oleh Mahkamah Afyon. Lapan tahun kemudian, akhirnya
dalam tahun 1956, Mahkamah tersebut mengistiharkan mereka tidak bersalah
selepas mereka menghabiskan dua tahun dalam penjara yang teruk.
Pilihanraya bebas dan adil yang pertama telah diadakan di Turki pada
tahun 1950. Sistem pelbagai parti telah menggantikan sistem 1 parti.
Pemerintahan kejam Parti Republikan Rakyat yang tidak suka pada agama telah
tamat. Pelbagai bentuk kebebasan dan hak mula diikhtiraf. Satu zaman baru telah
bermula bagi sejarah Republik Turki. Pengharaman ke atas azan telah dibatalkan
dalam sidang pertama parlimen baru Turki. Dalam tahun-tahun berikutnya,
Badiuzzaman terlibat dalam hanya 1 perbicaraan saja. Dalam perbicaraan di
Istanbul ini, beliau tidak ditahan. Keputusannya ialah beliau dibebaskan
sebulat suara.
Selepas hampir seabad berkhidmat untuk iman dan Islam, Badiuzzaman Said
Nursi kembali ke rahmatullah pada pagi 23 hb. Mac, 1960. Beliau telah pergi
dengan penuh kemuliaan dan kemenangan. Hasil karyanya akan terus menyinari abad
ini dan abad-abad yang mendatang. Kasih sayang yang dipupuknya akan
diperturunkan dari satu generasi ke satu generasi untuk selama-lamanya.
Pandangan terhadap Risale-i Nur
Badiuzzaman telah
memahami sebab yang paling penting dalam keruntuhan dunia Islam sebagai
kelemahan dalam asas keimanan. Kelemahan ini bersama serangan-serangan pada
asas keimanan pada abad ke 19 dan 20 ini yang dijalankan oleh fahaman
kebendaan, ateis dan lainnya atas nama sains dan kemajuan menjadikannya insaf
bahawa keperluan yang mustahak dan genting adalah untuk menguatkan dan
menyelamatkan keimanan. Apa yang diperlukan adalah untuk mengerahkan semua
tenaga untuk membangunkan ajaran Islam melalui asas keimanan dan untuk menjawab
persoalan-persoalan keimanan ini pada tahap yang diperlukan dengan “Jihad yang
Maknawi” atau “Jihad dengan Ayat”.
Dalam masa penahananya, Badiuzzaman telah menulis satu koleksi karya
yang digelar Risale-i Nur, yang menerangkan dan menghuraikan asas-asas keimanan
dari kebenaran Al-Quran kepada manusia moden. Metodologi yang digunakannya
adalah dengan menganalisis keimanan dan kekufuran serta menunjukkan melalui
hujah-hujah yang rasional dan terang bahawa bukan sahaja keimanan boleh
dibuktikan, kesemua kebenaran yang terkandung dalam keimanan seperti keujudan
Tuhan dan keEsaanNya, kerasulan dan kebangkitan manusia di hari akhirat dalam
bentuk jasad juga dapat diterangkan sebagai satu satunya penjelasan yang
rasional dari keujudan manusia dan alam semesta ini.
Dalam menjelaskan keadaan yang sebenarnya dari tujuan utama penciptaan
manusia dan alam semesta ini, Risale-i Nur menunjukkan bahawa kebahagiaan di
dunia dan di akhirat hanya boleh diperolehi dalam keimanan dan ilmu ketuhanan.
Ia juga menunjukkan akibat dari kekufuran, menyebabkan roh manusia dan hatinya
mengalami kesakitan dan kesedihan yang amat sangat di mana biasanya orang-orang
yang sesat berusaha untuk menghilangkannya melalui kelalaian dan menolak
kenyataan. Oleh itu, sesiapa yang mempunyai sebarang kesedaran boleh mengambil
perlindungan dengan cara berpegang kepada keimanan.
Berikutnya adalah beberapa petikan yang di utarakan oleh tokoh-tokoh
Islam ketika ini keatas Badiuzzaman dan Risale-i Nur:
Dalam sejarah Islam, tiga pergerakan Islam berikut telah bangkit dan meyerupai satu dengan yang lain di mana setiap satunya telah memainkan peranan yang besar dalam memelihara keimanan orang-orang Islam : 1. Pergerakan Imam Rabbani, Shaykh Ahmad Sirhindi di India. 2. Pergerakan Abdulhamid ibnu Badis di Algeria 3. Pergerakan Badiuzzaman Said Nursi di Turki.
Prof. Abdul
Wadud Celebi
(Universiti
Al-Azhar,Mesir)
Saya percaya bahawa penulisan dalam Risale-i Nur sahajalah yang melihat dengan secukupnya dan menyeluruh kepada kosmos seperti keadaaannya yang sebenarnya, menyampaikan keimanan dengan pentafsiran Al-Quran seperti yang dikehendakki oleh Rasul kita, mencari sebab penyakit yang menjangkiti manusia moden dan menawarkan ubat yang dapat menyembuhkan penyakit-penyakit ini dengan sepenuhnya. Sesungguhnya saya berkepecayaan bahawa pengarang Risale-i Nur layak untuk di gelar Mujaddid.
Dr. Colin Turner
(Telah memeluk Islam)
(Universiti
Manchester,England)
Rujukan :
1. Umit
Simsek, 1989, A brief biography of Bediuzzaman Said Nursi, Sozler
Yayinevi, Istanbul.
2. Collin
Turner, 1992, The Risale-i-Nur as a New School of Belief.,International
Symposium : The construction of Islamic thought in the twentieth century and
Bediuzzaman Said Nursi, Sozler Publication, Isatanbul.
3. Abdul
Wadud Celebi, 1992, International Symposium : The construction of Islamic
thought in the twentieth century and Bediuzzaman Said Nursi, Sozler
Publication, Isatanbul.